نخستین کشور عربی که به انیمیشن روی آورد، مصر با حاکمیت مَلِک فاروق ناسیونالیست بود که نهضتی برای پشت سرگذاشتن جهل و عقب ماندگی را سپری می‌کرد. از این‌رو، نمی‌توان نخستین بارقه های انیمیشن‌های جهان اسلام را نتیجه اتفاق نظر علما بر وجوب پرداختن به این هنر برشمرد.
ضرورت تولید انیمیشن اسلامی وقتی خود را نشان داد که – برای نمونه – یک کودک خلیجی با شرم از معلمش پرسید که «خدا بزرگتر است یا گراندایزر؟!» یا کودک دیگری به تقلید از پرواز ابرقهرمان‌های انیمیشنی، از بالای ساختمانی بلند پایین پرید یا زنگ خطر بیداری زودهنگام غریزه جنسی در کودکان به صدا درآمد یا موارد مشابهی که گواه تأثیر عمیق پویانمایی‌ها بر عقاید کودکان و تصورات‌شان درباره عظمت و قدرت خداوند یا جهان بینی آنان است.
نقش تربیتی انکارناپذیر انیمیشن، پذیرش مشروط آن از سوی برخی علمای سلفی را به‌دنبال داشت؛ به گونه‌ای که ابن‌عثیمین در این‌باره گفت: «به نظرم اگر انیمیشن حاصلی جز خیر نداشته باشد، پرداختن به آن اشکالی ندارد؛ به شرطی که همراه با موسیقی نباشد و شخص را از ادای واجباتش غافل نکند» و علمای دیگر نیز ضوابطی برای آن قائل شدند؛ از جمله اینکه فیلم، انبیا و صحابه رسول الله(ص) را به تصویر نکشد و شامل اعمال کفرآمیز یا حرام، مانند بت پرستی و حمل صلیب نباشد.
ادامه جدل‌های فقهی از حوصله این جستار خارج است. کوتاه سخن آنکه جهان اسلام ابتدا انیمیشن را به مثابه ابزاری تربیتی پذیرفت؛ نه صنعت یا هنر، و قصد رقابت با تولید کنندگان جهانی را نداشت.
دین، انیمیشن و سبک زندگی، صفحه ۸۴ و ۸۵
