در منابع دینی و فرهنگی یهودی، نام‌های بسیاری به خداوند اطلاق شده است. نام‌هایی از خداوند که در تم آوازی پویانمایی شاهزاده مصر استفاده شده است، الوهیم، آدونای و لرد است. مسئله نام، در عهد عتیق نمود ویژه‌ای دارد. خداوند در عهد عتیق، به نام‌های گوناگونی چون «آل»، «آل شدای»، «الوهیم»، «اَدونای» و «یهوه» خوانده می‌شود.
برخی از این نام‌ها بسیار کهن‌اند و برخی خاستگاه سامی دارند. «آل»، اصطلاح رایج برای خدا در همه قبایل سامی و «یهوه» نام شخصی خدای بنی‌اسرائیل است. به زبان آوردن نام شخصی خدا، تابو و گناهی بزرگ بود؛ بنابراین برای حفظ حرمت نام مقدس، اصطلاح «آدونای» (سرور) جایگزین آن شد.
«الوهیم» طبق نظریه‌ای به معنای کسی است که هیبت دارد یا کسی است که پناهگاه ترسندگان است. «آدونای» معمولاً به سرور، ارباب و مالک ترجمه می‌شود. هر یک از نام‌های خداوند در عهد عتیق سیمایی متفاوت از خدا ارائه می‌دهد.
نام اصلی و اعظم خداوند، ی-ه-و-ه ( y-h-w-h ) است. این نام مختص اوست. تلفظ آن طبق شرع یهود، ممنوع است و تنها در ایام آبادی بیت‌المقدس، کاهن اعظم (و گاهی دیگر‌کاهنان) مجاز به تلفظ آن بودند.
دین، انیمیشن و سبک زندگی،صفحه ۱۹۴ و ۱۹۵
