تاثیر موسیقی بر مغز | موسیقی چگونه ذهن و احساسات ما را تسخیر می‌کند؟ | قسمت اول

زمانی که مخاطب در موقعیتی مشابه دوباره این ترانه یا نُت‌هایی شبیه به آن را بشنود بلافاصله ملودی آن در ذهنش زنده می‌شود. این یادآوری نه تنها به خاطر ساختار موسیقایی آن است بلکه به دلیل ارتباط عمیقی است که مغز فرد بین این نت‌ها و تجربیات قبلی برقرار کرده است. این پدیده‌ به عنوان حافظه عاطفی یا حافظه اپیزودیک(Episodic Memory) شناخته می‌شود و شامل شبکه‌ای از نواحی مختلف مغز است که با هم کار می‌کنند تا ارتباط بین موسیقی، احساس و هیحان و خاطرات را مدیریت کنند. Janata (2009) نشان داده است که موسیقی می‌تواند خاطرات اپیزودیک را به طور قابل توجهی فعال کند مخصوصاً در نواحی مرتبط با هیپوکامپ.

تحلیل شبکه مغز و تاثیر موسیقی

هیپوکامپ(Hippocampus) هیپوکامپ نقش کلیدی در تشکیل و بازیابی حافظه دارد. این ناحیه مسؤول ذخیره‌سازی خاطرات اپیزودیک است، یعنی خاطراتی که به لحظات خاص موقعیت‌ها و امور حسی مربوط می‌شوند. وقتی شما ترانه‌ای را می‌شنوید و در آن لحظه تجربه‌ای خاص دارید(مثل لحظات جدایی)، هیپوکامپ این خاطره را به صورت بسته و پک ذخیره می‌کند. این بسته شامل اطلاعات موسیقایی(ملودی)، هیجانات و جزئیات محیطی(مانند بوها، تصاویر و صداها) است (Eichenbaum-2004).

سیستم لیمبیک(Limbic System) این سیستم شامل نواحی مختلفی مانند آمیگدال(Amygdala) و هیپوتالاموس(Hypothalamus) است که مسؤول پردازش اهیجانات و واکنش‌های عاطفی هستند. وقتی شما ترانه‌ای می‌شنوید، آمیگدال هیجانات برآمده از آن را ثبت می‌کند و آن را به ملودی آهنگ متصل می‌کند. بنابراین وقتی دوباره همان ملودی را می‌شنوید آمیگدال این هیجانات را به صورت غیر ارادی و ناهوشیار دوباره فعال می‌کند. Phan et al. (2002) نشان داده‌اند که حدود ۶۵٪ از افراد در مطالعات مختلف گزارش کرده‌اند که موسیقی می‌تواند هیحانات عمیقی را در آن‌ها برانگیزد.

قشر شنوایی(Auditory Cortex) این ناحیه در لوب گیجگاهی(Temporal Lobe) قرار دارد و مسؤول پردازش اطلاعات صوتی است. وقتی شما ترانه‌ای را می‌شنوید، قشر شنوایی نت‌ها و الگوهای صوتی را تحلیل می‌کند و آن‌ها را به صورت رشته‌های عصبی در مغز ذخیره می‌کند. این مسیرها بعداً می‌توانند با شنیدن دوبارۀ آن آهنگ یا نوت‌های مشابه فعال شوند(Zatorre، Belin-2001).

قشر پیش‌پیشانی(Prefrontal Cortex) مسؤول تفکر، تصمیم‌گیری و بازیابی حافظه بوده و وقتی شما دوباره ترانه‌ای را می‌شنوید، قشر پیش‌پیشانی به همراه هیپوکامپ و سیستم لیمبیک خاطرات مرتبط با آن آهنگ را بازیابی می‌کند و آن‌ها را به شما یادآوری می‌کند(Baddeley-2012).

وقتی برای اولین بار ترانۀ تولد از علی مولایی را مخاطبی بشنود ممکن است در موقعیتی خاص باشد؛ مثلاً در جشن تولد، دورهمی خانوادگی یا حتی لحظه‌ای که با دوستان یا عزیزان خودش بوده. احساسات و هیجانات آن به طور غیرمستقیم به ملودی آهنگ متصل می‌شوند. بنابراین وقتی دوباره این آهنگ یا نوت‌های مشابه آن را می‌شنود نه‌تنها ملودی خود را به یاد می‌آورد بلکه تمام احساسات و هیجاناتی که در آن لحظه تجربه کرده‌ دوباره با توجه شخص به صورت ناهوشیار و غیرارادی زنده می‌شوند. بخشی به صورت غیر ارادی تداعی شده(مثل هیجانات) و بخشی دیگر برای یادآوری نیاز به توجه دارند(مثل خود خاطره)(Juslin، Västfjäll-2008).

ریتم(Rhythm)

ریتم به الگوهای زمانی و تکراری در موسیقی اشاره دارد. ریتم تعیین می‌کند که صداها چه زمانی پخش شوند و چه مدت ادامه داشته باشند. ریتم حس حرکت و انرژی را به موسیقی می‌دهد. بدون ریتم موسیقی ممکن است بی‌روح و خسته‌کننده به نظر برسد. ضرب‌آهنگ قلب، وزش باد یا حتی پیاده‌روی انسان نمونه‌هایی از ریتم‌های طبیعی هستند(Zatorre and Salimpoor 10432).

وقتی شما ترانه‌ای می‌شنوید و احساس لذت می‌کنید، مغز نقش اصلی را در ترشح دوپامین و سروتونین ایفا می‌کند. این دو ناقل عصبی(نوروترانسمیتر) به طور مستقیم با احساس خوشحالی، انگیزه و تنظیم خلق و خوی مرتبط هستند و در پاسخ به محرک‌ها مانند موسیقی فعال می‌شوند(Schultz 25).

دوپامین

مناطق مرتبط در مغز با دوپامین، مناطقی مثل سیستم میزان‌پردازی لذت(Reward System)  شامل هسته اکومبنس(Nucleus Accumbens) و قشر پیش‌پیشانی(Prefrontal Cortex) هستند و هنگام شنیدن ترانه که مطابق الگوهای هیجانی شناختی(طرحواره‌ها) شما است مغز شما آن را به عنوان پاداش تشخیص می‌دهد. این موضوع باعث فعال شدن سیستم میزان‌پردازی لذت می‌شود و دوپامین ترشح می‌کند(Goldstein and Volkow 658).

دوپامین مسؤول ایجاد احساس لذت، انگیزه و هیجان است. به عنوان مثال وقتی بخشی از آهنگ که دوست دارید(دوست داشتن به معنای مطابقت با الگوهای هیجانی شناختی است) پخش می‌شود، احساس لذت و شادی شما ناشی از ترشح دوپامین است. این فرآیند شبیه به احساس لذت از غذا خوردن، پاداش دریافت کردن است. بر اساس گزارش‌ها، حدود 60% افرادی که به طور مکرر به محرک‌های لذت‌بخش(مانند موسیقی) وابسته می‌شوند دچار کاهش حساسیت به دوپامین می‌شوند(Goldstein and Volkow 658).

سروتونین

ترشح سروتونین در مغز به طور عمده توسط گروهی از نورون‌ها که در ساقۀ مغز(Brainstem) قرار دارند انجام می‌شود. این نورون‌ها سپس سروتونین را به مناطق مختلف مغز ارسال می‌کنند تا نقش خود را در تنظیم خلق و خوی، خواب، اشتها، آرامش و بسیاری از فرآیندهای عصبی دیگر ایفا کنند. این مناطق عبارت‌اند از هیپوکامپ، آمیگدال، سیستم لمبیک، هیپوتالاموس و هسته‌های رافه(Young 396).

وقتی فرد موسیقی می‌شنود که با طرحواره‌های هیجانی و شناختی او هماهنگ است، سطح سروتونین در مغز افزایش پیدا می‌کند. این افزایش باعث ایجاد احساس آرامش و رفع استرس می‌شود. اگر فرد به طور مکرر به موسیقی وابسته شود تعادل سروتونین در مغز اختلال پیدا می‌کند. این اختلال می‌تواند منجر به اختلالات خلقی مانند افسردگی یا اضطراب شود. همچنین وابستگی به موسیقی باعث کاهش توانایی مغز برای تنظیم خلق و خو به طور طبیعی می‌شود. در این حالت فرد بدون موسیقی نمی‌تواند احساس آرامش یا شادی کند.

ساز و کار اعتیاد به موسیقی

آیا با شنیدن مکرر ریتم‌ها به آن‌ها معتاد می‌شویم؟ بله ترشح مکرر و بیش از حد دوپامین و سروتونین به دلیل شنیدن مداوم ترانه‌ها به طور بالقوه منجر به کاهش حساسیت مغز به این ناقل‌های عصبی می‌شود. این پدیده به عنوان تحمل(Tolerance) شناخته می‌شود و باعث می‌شود که فرد دیگر از همان سطح تحریک قبلی لذت نبرد و برای رسیدن به همان احساس خوشحالی یا رضایت به تجربه‌های قوی‌تر یا مکررتر نیاز پیدا کند(Chanda and Levitin 185). بر اساس همین تحقیقات حدود 70% افرادی که به طور مداوم به موسیقی وابسته می‌شوند در بلندمدت دچار کاهش توانایی تنظیم هیجانات خود می‌شوند.

گوش دادن مکرر به موسیقی‌ای که با الگوهای هیجانی شناختی ناسازگار(طرحواره‌ها) تشدیدکننده درد عاطفی فرد انطباق دارد، به چرخه‌ای تکرارشونده و اعتیادآور که در برابر تغییر مقاوم است منجر می‌شود. این پدیده همان‌طور که بیان شد، ریشه در تغییرات عصب‌شیمیایی مغز دارد: در ابتدا موسیقی به عنوان محرکی لذت‌بخش ترشح ناقل‌های عصبی مانند دوپامین و سروتونین را تحریک می‌کند و احساس آرامش یا شادی فراهم می‌آورد. با این حال با تکرار مداوم، حساسیت مفرط مغز به این ناقل‌ها کاهش یافته و فرد برای تجربه همان سطح از لذت نیازمند گوش دادن مجدد و مکرر به همان ترانه یا سبک موسیقی می‌شود(WHO 15).

کاهش حساسیت به دوپامین باعث کاهش انگیزه و لذت می‌شود در حالی که اختلال در سطح سروتونین می‌تواند منجر به افسردگی و اضطراب شود.

کم‌کم این مسأله تبدیل به الگویی رفتاری می‌شود و این الگوی رفتاری نه‌تنها به دلیل جستجوی لذت بلکه به عنوان مکانیسمی دفاعی برای فرار از درد و رنج ناشی از طرحواره‌های ناسازگار تقویت می‌شود. به عبارت دیگر موسیقی به عنوان پوشش هیجانی عمل می‌کند که فرد را از مواجهه مستقیم با احساسات منفی دور نگه می‌دارد اما در عین حال او را در دام وابستگی(وابستگی به ناقل‌های عصبی و وابستگی به فرار از درد و رنج طرحواره‌ها) قرار می‌دهد. این چرخه گرچه موقتاً احساس تسکین فراهم می‌کند اما در بلندمدت می‌تواند منجر به تشدید ناسازگاری‌های درونی و کاهش توانایی فرد در تنظیم هیجانات خود(عدم خودتنظیمی و صبوری در مقابل ارضای تکانه‌ها) شود.

هارمونی(Harmony)

هارمونی به ترکیب چندین صدا یا نت در زمانی واحد اشاره دارد. این ترکیب می‌تواند هم‌خوانی(Consonance) یا ناهم‌خوانی(Dissonance) ایجاد کند. هارمونی حس عمق و غنای موسیقی را افزایش می‌دهد. هارمونی‌های خوب معمولاً هماهنگی ایجاد می‌کنند در حالی که هارمونی‌های ناخوشایند می‌توانند حس تنش یا اضطراب القاء کنند. مثلاً هارمونی‌های آکوردهای ساده مانند دو ماژور(C Major) اغلب حس شادی و آرامش ایجاد می‌کنند(Blood & Zatorre, 2001).

طبق مطالعۀ انجام شده توسط Blood & Zatorre (2001)، حدود 60% از افرادی که به طور مکرر در معرض هارمونی‌های خوشایند قرار می‌گیرند، افزایش فعالیت در نواحی مغزی مرتبط با پاداش و هیجانات مثبت را تجربه کردند (Blood & Zatorre, 2001). آیا ملاک ما برای تشخیص خوب و بد بودن هارمونی به احساس برآمده از آن ختم می‌شود؟

خیر؛ معیار ارزیابی خوبی یا بدی هارمونی تنها به احساس ظاهری آن ختم نمی‌شود، بلکه به این بستگی دارد که آیا آن هارمونی الگوهای هیجانی شناختی ناسازگار(طرحواره‌ها) را تأیید و تقویت می‌کند یا خیر(Koelsch et al., 2006). حتی هارمونی‌های سالم و متعادل، اگر به طور مکرر و در شرایطی که با هیجانات ناسازگار دیگر همراه باشند می‌توانند به مرور زمان آسیب‌زا شوند.

این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که آمیگدال در سیستم لیمبیک مغز، این هارمونی‌ها را با هیجانات منفی یا ناسازگار موجود در ذهن فرد ممزوج کند(Pantev & Herholz, 2011). طبق مطالعه‌ای که توسطZatorre et al. (2007) منتشر شد حدود 70% از افرادی که به طور مداوم در معرض هارمونی‌های ناخوشایند قرار می‌گیرند افزایش فعالیت آمیگدال را در تصویربرداری عصبی نشان دادند(Zatorre et al., 2007).

در نتیجه یک هارمونی‌ که در ابتدا ممکن است بی‌خطر یا حتی مثبت تلقی شود می‌تواند به محرکی تشدیدکننده برای طرحواره‌های ناسازگار تبدیل شود و به جای ایجاد آرامش، حس تنش یا اضطراب را تقویت کند. بنابراین مصرف موسیقی و هارمونی‌ها نیز همانند سایر محرک‌های عاطفی نیازمند تعادل و آگاهی از اثرات روانشناختی آن است(Juslin & Västfjäll, 2008).

آمیگدال به عنوان بخشی از سیستم لیمبیک مغز، نقش کلیدی در پردازش هیجانات و اتصال آن‌ها به تجربیات حسی و شناختی ایفا می‌کند. زمانی که فرد به طور مکرر در معرض محرکی حسی مانند هارمونی‌های موسیقایی قرار می‌گیرد آمیگدال، این محرک را با شبکه‌های عصبی موجود که شامل خاطرات، هیجانات و طرحواره‌های ناسازگار است ادغام می‌کند. اما چگونه؟

این فرآیند از طریق تقویت ارتباطات سیناپسی بین نواحی پردازش حسی(مانند قشر شنوایی) و خود آمیگدال صورت می‌گیرد(Salimpoor et al., 2013). در صورتی که این هارمونی‌ها در محیط‌هایی با هیجانات منفی یا ناسازگار مکرر شنیده شوند آمیگدال تمایل دارد آن‌ها را به عنوان بخشی از الگوهای هیجانی ناخوشایند ذخیره کند. به این ترتیب حتی هارمونی‌های اولیه سالم یا متوازن به مرور زمان می‌توانند با احساسات منفی مانند اضطراب، تنش یا غم مرتبط شوند و به جای القای آرامش واکنش‌های هیجانی ناخواسته را تحریک کنند. این پدیده نشان‌دهنده انعطاف‌پذیری عصبی و سازگاری(Neuroplasticity) مغز است که در شرایط خاص می‌تواند منجر به تقویت طرحواره‌های ناسازگار شود(Herholz & Zatorre, 2012).

علاوه بر این مطالعه‌ای که توسطHerholz & Zatorre (2012) منتشر شد نشان داد که حدود 50% از موسیقیدانان حرفه‌ای که به طور مداوم در معرض هارمونی‌های ناخوشایند قرار می‌گیرند کاهش حجم خاکستری در کورتکس پیش‌پیشانی را تجربه کردند(Herholz & Zatorre, 2012). این کاهش حجم می‌تواند به دلیل کاهش انعطاف‌پذیری عصبی(Neuroplasticity) در کورتکس شده و شبکه‌های عصبی مرتبط با استدلال و تحلیل منطقی ضعیف شوند.

تأثیر هارمونی‌های ناخوشایند بر سطح استرس نیز قابل توجه است. طبق گزارشی منتشر شده توسط American Psychological Association (APA) در سال 2020 حدود 40% از افرادی که به طور مداوم در معرض موسیقی با هارمونی‌های ناخوشایند قرار می‌گیرند افزایش سطح کورتیزول(هورمون استرس) را نشان دادند (American Psychological Association, 2020).

تغییرات دینامیک در موسیقی مانند افزایش یا کاهش شدت صدا(Volume) تأثیرات قابل توجهی بر ساختار و عملکرد مغز دارد. تحقیقات نشان داده‌اند این تغییرات بر شبکه‌های عصبی در کورتکس(Cortex) و ساب‌کورتکس(Subcortex) تأثیر می‌گذارند زیرا این نواحی مسؤول پردازش اطلاعات حسی، هیجانی و حرکتی هستند(Koelsch 170).

تغییرات ساختاری مغز که با ابزارهای تصویربرداری مانند ام‌آر‌آی(MRI) قابل تشخیص هستند و به دلیل انعطاف‌پذیری عصبی(Neuroplasticity) رخ می‌دهند. این انعطاف‌پذیری به مغز اجازه می‌دهد تا در پاسخ به تجربیات حسی، هیجانی یا شناختی ساختار خود را تغییر دهد(Zatorre et al. 528). برای مثال تحریکات مداوم و شدید صوتی، مانند تغییرات دینامیک در موسیقی می‌تواند منجر به تغییرات در حجم خاکستری(Gray Matter) و سفید(White Matter) در نواحی مختلف مغز شود.

وقتی ناحیه‌ای در مغز به طور مداوم فعال است، مثلاً آمیگدال در پاسخ به تغییرات شدت صدا حجم خاکستری آن ممکن است افزایش یابد زیرا تعداد سیناپس‌ها و شاخک‌های عصبی(Dendrites) در آن ناحیه بیشتر می‌شود(Draganski et al. 311).

در مقابل اگر ناحیه‌ای مانند کورتکس شنوایی یا پیش‌پیشانی به دلیل بار زیاد تحریکات کمتر استفاده شود یا تحت تأثیر مکانیسم‌های تنظیمی مغز قرار بگیرد حجم خاکستری آن کاهش پیدا می‌کند. این کاهش حجم می‌تواند به دلیل هرم‌شدگی سیناپس‌ها(Synaptic Pruning) یا کاهش تعداد نورون‌های فعال در آن ناحیه باشد(Zatorre et al. 530).

از دیدگاه عصب‌شناختی بزرگ شدن یک ناحیه مغزی معمولاً به معنای افزایش تعداد سیناپس‌ها، رشد شاخک‌های عصبی یا حتی افزایش جریان خون به آن ناحیه است. این فرآیند در پاسخ به تحریکات مکرر و شدید صوتی در بحث ما(دینامیک) رخ می‌دهد. به عنوان مثال آمیگدال که در پردازش هیجانات نقش دارد ممکن است در افرادی که به طور مداوم در معرض تغییرات دینامیک شدید قرار می‌گیرند حجم و اندازۀ بزرگ‌تری در مغز پیدا کند(Alluri et al. 3679).

از سوی دیگر کوچک شدن یک ناحیه مغزی(قشر عالی مغز که مسؤول پردازش و احساس و ادراک است) معمولاً به دلیل کاهش تعداد سیناپس‌ها، کاهش تراکم نورون‌ها یا حتی کاهش جریان خون به آن ناحیه است.

این مسأله به طور قابل توجهی بر قوۀ تفکر و استدلال تأثیر می‌گذارد. این پدیدہ چنانچه گفته شد ریشه در کاهش حجم خاکستری و فعالیت کورتکس پیش‌پیشانی(Prefrontal Cortex) دارد که مرکز اصلی تفکر منطقی، تصمیم‌گیری و تنظیم هیجانات است(Arnsten 410).

وقتی فرد به طور مداوم در معرض تحریکات شدید صوتی قرار می‌گیرد، آمیگدال و سایر نواحی ساب‌کورتکسی بیشتر فعال شده و جریان خون و منابع عصبی را از کورتکس پیش‌پیشانی به سمت خود جلب می‌کند.

این عدم تعادل منجر به کاهش انعطاف‌پذیری عصبی(Neuroplasticity) در کورتکس شده و شبکه‌های عصبی مرتبط با استدلال و تحلیل منطقی ضعیف شوند(Miller and Cohen 167). همزمان غالب شدن پاسخ‌های هیجانی بر فرآیندهای شناختی موجب می‌شود که فرد در تصمیم‌گیری‌ها و تفکر انتقادی دچار مشکل شود زیرا هیجانات اولیه(مانند اضطراب یا تنش) بر استدلال منطقی غلبه می‌کنند. این تغییرات ساختاری و عملکردی که با ابزارهایی مانند MRI قابل تشخیص هستند، نشان‌دهندۀ تأثیر مستقیم دینامیک موسیقی بر تضعیف توانایی‌های شناختی است(Zatorre et al. 529).

علاوه بر این آمارهای منتشر شده توسط سازمان بهداشت جهانی(WHO) نشان می‌دهد که قرار گرفتن در معرض صداهای بلند و تغییرات دینامیک شدید منجر به اختلالات شنوایی و تغییرات عصبی در مغز می‌شود(World Health Organization). همچنین مطالعات موسسه ملی اختلالات شنوایی و ارتباطات(NIDCD) نشان می‌دهد که تحریکات صوتی مداوم منجر به تغییرات ساختاری در مغز می‌شود(National Institute on Deafness and Other Communication Disorders).

چرخۀ خود آسیب‌رسان موسیقی | تاثیر موسیقی بر مغز

منابع:

Baddeley, Alan. “Working Memory: Theories, Models, and Controversies.” Annual Review of Psychology , vol. 63, 2012, pp. 1–29.

Eichenbaum, Howard. “Hippocampus: Cognitive Processes and Neural Representations that Underlie Declarative Memory.” Neuron , vol. 44, no. 1, 2004, pp. 109–120.

Janata, Petr. “The Neural Architecture of Music-Evoked Autobiographical Memories.” Cerebral Cortex , vol. 19, no. 11, 2009, pp. 2579–2594.

Juslin, Patrik N., and Daniel Västfjäll. “Emotional Responses to Music: The Need to Consider Underlying Mechanisms.” Behavioral and Brain Sciences , vol. 31, no. 5, 2008, pp. 559–575.

Koelsch, Stefan. “Brain Correlates of Music-Evoked Emotions.” Nature Reviews Neuroscience , vol. 15, no. 3, 2014, pp. 170–180.

Phan, K. Luan, et al. “Functional Neuroanatomy of Emotion: A Meta-Analysis of Emotion Activation Studies in PET and fMRI.” NeuroImage , vol. 16, no. 2, 2002, pp. 331–348.

Salimpoor, Valorie N., et al. “Interactions Between the Nucleus Accumbens and Auditory Cortices Predict Music Reward Value.” Science , vol. 340, no. 6129, 2013, pp. 216–219.

Zatorre, Robert J., and Pascal Belin. “Spectral and Temporal Processing in Human Auditory Cortex.” Cerebral Cortex , vol. 11, no. 10, 2001, pp. 946–953.

Chanda, Mona Lisa, and Daniel J. Levitin. “The Neurochemistry of Music.” Trends in Cognitive Sciences , vol. 17, no. 4, 2013, pp. 179–193.

Goldstein, Rita Z., and Nora D. Volkow. “Dysfunction of the Prefrontal Cortex in Addiction: Neuroimaging Findings and Clinical Implications.” Nature Reviews Neuroscience , vol. 12, no. 11, 2011, pp. 652–669.

Schultz, Wolfram. “Dopamine Reward Prediction Error Coding.” Dialogues in Clinical Neuroscience , vol. 18, no. 1, 2016, pp. 23–32.

World Health Organization (WHO). “Adolescent Mental Health: Music Therapy as an Intervention.” WHO Report, 2020.

Young, Simon N. “How to Increase Serotonin in the Human Brain Without Drugs.” Journal of Psychiatry & Neuroscience , vol. 32, no. 6, 2007, pp. 394–399.

Zatorre, Robert J., and Valorie N. Salimpoor. “From Perception to Pleasure: Music and Its Neural Substrates.” Proceedings of the National Academy of Sciences , vol. 110, no. Supplement 2, 2013, pp. 10430–10437.

Thaut, Michael H. Rhythm, Music, and the Brain: Scientific Foundations and Clinical Applications . Routledge, 2005.

National Institute on Drug Abuse (NIDA). “Understanding the Science of Addiction.” NIDA Report, 2021.

Blood, A. J., & Zatorre, R. J. (2001). “Intensely pleasurable responses to music correlate with activity in brain regions implicated in reward and emotion.” Proceedings of the National Academy of Sciences , 98(20), 11818–11823. https://doi.org/10.1073/pnas.191355898

Koelsch, S., Fritz, T., von Cramon, D. Y., Müller, K., & Friederici, A. D. (2006). “Investigating emotion with music: An fMRI study.” Human Brain Mapping , 27(3), 239–250. https://doi.org/10.1002/hbm.20180

Pantev, C., & Herholz, S. C. (2011). “Plasticity of the human auditory cortex related to musical training.” Neuroscience & Biobehavioral Reviews , 35(10), 2140–2154. https://doi.org/10.1016/j.neubiorev.2011.06.007

Salimpoor, V. N., van den Bosch, I., Kovacevic, N., McIntosh, A. R., Dagher, A., & Zatorre, R. J. (2013). “Interactions between the nucleus accumbens and auditory cortices predict music reward value.” Science , 340(6129), 216–219. https://doi.org/10.1126/science.1231059

Herholz, S. C., & Zatorre, R. J. (2012). “Musical training as a framework for brain plasticity: Behavior, function, and structure.” Neuron , 76(3), 486–502. https://doi.org/10.1016/j.neuron.2012.10.011

Juslin, P. N., & Västfjäll, D. (2008). “Emotional responses to music: The need to consider underlying mechanisms.” Behavioral and Brain Sciences , 31(5), 559–575. https://doi.org/10.1017/S0140525X08005293

American Psychological Association. (2020). “Stress Effects on the Body.” Retrieved from https://www.apa.org

Zatorre, R. J., Chen, J. L., & Penhune, V. B. (2007). “When the brain plays music: Auditory–motor interactions in music perception and production.” Nature Reviews Neuroscience , 8(7), 547–558. https://doi.org/10.1038/nrn2152

Peretz, I., & Zatorre, R. J. (2005). “Brain organization for music processing.” Annual Review of Psychology , 56, 89–114. https://doi.org/10.1146/annurev.psych.56.091103.070225

Trainor, L. J., & Corrigall, K. A. (2010). “Music acquisition and effects of musical experience.” The Psychology of Music , 3rd Edition, 87–128. https://doi.org/10.1016/B978-0-12-381460-9.00004-1

Koelsch, Stefan. “Brain Correlates of Music-Evoked Emotions.” Nature Reviews Neuroscience , vol. 15, no. 3, 2014, pp. 170–180.

Alluri, Vinoo, et al. “Large-Scale Brain Networks Emerge from Dynamic Processing of Musical Timbre, Key and Rhythm.” NeuroImage , vol. 59, no. 4, 2012, pp. 3677–3689.

Draganski, Bogdan, et al. “Changes in Grey Matter Induced by Training.” Nature , vol. 427, no. 6972, 2004, pp. 311–312.

Zatorre, Robert J., et al. “Plasticity in Gray and White: Neuroimaging Changes in Brain Structure During Learning.” Nature Neuroscience , vol. 15, no. 4, 2012, pp. 528–536.

Arnsten, Amy F. T. “Stress Signalling Pathways That Impair Prefrontal Cortex Structure and Function.” Nature Reviews Neuroscience , vol. 10, no. 6, 2009, pp. 410–422.

Miller, Earl K., and Jonathan D. Cohen. “An Integrative Theory of Prefrontal Cortex Function.” Annual Review of Neuroscience , vol. 24, no. 1, 2001, pp. 167–202.

World Health Organization (WHO). “Deafness and Hearing Loss.” Fact Sheets , 2021, https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/deafness-and-hearing-loss .

National Institute on Deafness and Other Communication Disorders (NIDCD). “Noise-Induced Hearing Loss.” Statistics and Research , 2022, https://www.nidcd.nih.gov/health/statistics/noise-induced-hearing-loss .