گمشده‌ام را پیدا کرده بودم
نویسنده: علی قهرمانی
دهۀ هشتاد آرام‌آرام داشت به نیمه نزدیک می‌شد و موج مطالعه و مقابله با جریان‌های انحرافی به‌شدت و با همان سرعتی که مکاتب معنوی نوپدید درحال زایش و افزایش بود و رشد و فزونی چشمگیری داشت، دوره‌ها و حلقه‌های متعددی در میان طلاب و فضلای آن سال‌ها تشکیل می‌شد که ثمرۀ آن پیدایش چهره‌های جوان و نخبه‌های حوزوی بود.
در یکی از همین حلقه‌ها بود که اولین بار نام فرج‌نژاد را به‌عنوان کارشناس توانا در حوزۀ مطالعاتی فِرق شنیدم و از نزدیک با این طلبۀ یزدی شیرین‌لهجه آشنا شدم. اولین چیزی که در همان اولین دیدار خودنمایی می‌کرد، نگاه متفاوت و عمیق او در مواجهه با این مکاتب نوپدید بود.
پیش از این نیز دیدارهایی با آقا محمدحسین داشتم؛ اما فضای آن مباحث بیشتر مرتبط با رسانه و به‌ویژه سینمای هالیوود بود. بعد از آشنایی با بعضی از ابعاد علمی محمدحسین احساس کردم گمشده‌ای که به‌دنبالش می‌گشتم، یافته‌ام آن هم در دورانی که بسیاری از اساتید و نخبگان حوزوی به هر شیوۀ ممکن تلاش می‌کردند تو را از هر کاری غیر از درس‌های رایج حوزه منصرف کنند یا فعالیت علمی‌ات را معطوف به یک حوزۀ دانشی نمایند.
در چنین فضایی که پندار عمومی این بود، هرکاری جز یک تخصص جزئی، پراکنده‌کاری است. یافتن دوستی که معتقد بود باید در حوزه‌های مختلف و مرتبط تخصص یافت تا بتوان مسائل سخت دانش‌های پیچیده‌ای – تمدنی مانند رسانه، سبک زندگی و … را فهمید و حل کرد، از هر گنجی ارزشمندتر بود.
از همان روزهای نخست آشنایی، حلقۀ مطالعه و مباحثۀ خوبی شکل گرفت که میدان‌داری علمی و عملی آن با محمدحسین بود و افراد مختلفی با گرایش‌های علمی و فکری متفاوت در آن دعوت می‌شدند و شرکت می‌کردند. بهترین موضوعی که می‌شد به بهانۀ آن پای دانش‌های مختلف را به جلسه باز کرد و ثمرۀ آن‌ها را در یک محصول مطالعه کرد مقولۀ رسانه، به‌ویژه با رویکرد تحلیل سینما و نقد فیلم بود. در کنار این حلقه که به شهید آوینی قم معروف شد، جلسات مطالعه و مباحثۀ کتاب‌های مهمی که می‌توانست در حوزه‌های مختلف راهگشا باشد نیز درطول هفته برقرار بود.
کتاب‌هایی که در جلسات معرفی و بحث می‌شد، بیشتر دربارۀ تمدن غرب، ادیان به‌ویژه یهودیت و سپس مسیحیت، رسانه، معنویت و مکاتب معنوی نوپدید بودند. روال جلسه اغلب به‌صورت مطالعه و ارائه مطالب کتاب بود؛ اما روال کار در کتاب‌های مهمی مانند زرسالاران یهودی و پارسی این بود که همه باید کتاب را می‌خواندند و آن را با منابع و مطالب دیگر مقایسه می‌کردند.
از همین حلقه‌ها بود که کارشناسان باسواد، همه‌فن حریف، دلسوز و انقلابی بیرون می‌آمد و شاید به جرأت بتوان ادعا کرد بازدهی این جلسات و تربیت شده‌های این دوره‌ها برتر و بهتر از ده‌ها دورۀ سازمانی بود.
دیدگاهتان را بنویسید