برنامه لاله‌خیز | روایت لاله‌های دمیده از خون عزیزان وطن
برنامه لاله‌خیز | روایت لاله‌های دمیده از خون عزیزان وطن
نویسنده: محسن بنی‌احمدی
معرفی برنامه لاله‌خیز
مجموعه برنامه «لاله خیز» که در گروه تاریخ، فرهنگ و هنر شبکه یک تولید شده است، اختصاص به گفتگو با خانواده شهدای دفاع مقدس 12 روزه دارد. در هر برنامه، خانواده و بستگان یکی از شهدا با مجری برنامه درباره ماجرای شهادت شهید و ویژگی‌های رفتاری او به گفتگو می‌نشینند.
خانواده ایران
طراحی صحنه برنامه بسیار چشم نواز است و حس گرم یک خانه را القا می‌کند. در هر برنامه قاب عکسی از شهید یا شهدای ویژه آن برنامه روی تاقچه پشت سر مهمانان قرار می‌گیرد. طرح گرافیکی نقشه ایران که در پس زمینه قاب گفتگوی میزبان و مهمان قرار گرفته است به ما یادآوری کند همه مردم ایران یک خانواده هستند و آنچه می‌شنویم، حکایت سوخته جانی ایران عزیز است. البته بهتر بود که قاب بسته‌ای از آن نشان داده می‌شد تا مخاطب با دیدن ظرافت‌های این اثر هنری، بهره بیشتری از هنر طراح ببرد.
سنگینی خون
نخستین قسمت از «لاله خیز» با این مونولوگ راحله امینیان آغاز می‌شود: «گاهی یک نام، ساده بر زبان می‌آید، اما در دل تاریخ وزنی دارد به سنگینی خون». این جمله شاید بهترین عبارتی است که فلسفه ساخت چنین مجموعه‌ای را یادآوری می‌کند. «لاله خیز» ساخته شده است تا بگوید از کنار جان‌های از دست رفته در این تهاجم شیطانی نباید گذشت و نباید آنها را به منزله یک عدد در آمار قربانیان دانست.
افزون بر این، پرداختن صداوسیما به شهدای کمتر شناخته شده -در کنار شهدای نظامی و علمی که در فهرست ترور دشمن صهیونیستی بوده‌اند- حاوی این پیام است که جان تک تک مردم ایران برای نظام جمهوری اسلامی ارجمند است.
همچنین همذات پنداری که به واسطه گفتگو با خانواده این شهیدان ایجاد می‌شود، حس همدلی را تقویت می‌کند و آشنایی با خلق و خو و سبک زندگی آنها بیش از پیش به ما یادآوری می‌کند آنچه که مایه همدلی مردم ایران در روزهای سخت می‌شود، اعتقادات دینی و باورهای مشترکی است که با وجود تفاوت‌ها ما را در قالب یک امت، متحد نگه می‌دارد؛ باورها و فرهنگی که مختص خانواده‌های به اصطلاح حزب‌اللهی نیست.
همچنین درآمیختگی حسی با خانواده عزیزان از دست رفته، نقش قابل توجهی در مقابله با فراموشی تاریخی خواهد داشت؛ مبادا که با گذشت چند وقتی فراموش کنیم که دشمنی آمریکا و رژیم صیهونیستی چه داغی بر دل‌هایمان گذاشت و خدانکرده خام رویافروشانی شویم که از هر مسیری به مذاکره با دشمن می‌رسند و آن را راه نجات ملت می‌دانند.
زندگی شهیدانه؛ قدری دور، قدری نزدیک
«تا کسی شهید نبود، شهید نمی شود. شرط شهید شدن، شهید بودن است. اگر امروز بوی شهید از رفتار و اخلاق کسی استشمام شد، شهادت نصیبش می شود». این جملات معروف سردار شهید حاج قاسم سلیمانی را همه قبول داریم و می‌دانیم منظور از شهید در این عبارات، رزمندگان در میدان نبرد بوده است، نه مردم عادی قربانی تجاوز جنگی؛ اما با تماشای چند قسمت از «لاله خیز» احتمالاً در فکر فرو می‌روید که شاید شهادت این چنینی هم نصیب هر کسی نمی‌شود و حاصل تصادف نیست. شهدایی که «لاله خیز» به ما معرفی می‌کند، بعضاً اخلاق و رفتاری دارند که بسیار تحسین برانگیز است و احتمالاً با عادات رفتاری بسیاری از مخاطبان فاصله دارد، اما در عین حال چندان غریب نیست و می‌توان شبیه به آن را در میان نزدیکان و آشنایان جست.
تقویت حس همدلی
همذات پنداری مخاطب به واسطه گفتگو با خانواده این شهیدان ایجاد می‌شود، حس همدلی را تقویت می‌کند و آشنایی با خلق و خو و سبک زندگی آنها بیش از پیش به ما یادآوری می‌کند آنچه که مایه همدلی مردم ایران در روزهای سخت می‌شود، اعتقادات دینی و باورهای مشترکی است که با وجود تفاوت‌ها ما را در قالب یک امت، متحد نگه می‌دارد؛ باورها و فرهنگی که مختص خانواده‌های به اصطلاح حزب‌اللهی نیست.
تقویت حافظه تاریخی
همچنین درآمیختگی حسی با خانواده عزیزان از دست رفته، نقش قابل توجهی در مقابله با فراموشی تاریخی خواهد داشت؛ مبادا که با گذشت چند وقتی فراموش کنیم که دشمنی آمریکا و رژیم صیهونیستی چه داغی بر دل‌هایمان گذاشت و خدانکرده خام رویافروشانی شویم که از هر مسیری به مذاکره با دشمن می‌رسند و آن را راه نجات ملت می‌دانند.
بغض‌های همدلانه
راحله امینیان از مجریان کاربلد و با تجربه است که در «لاله خیز» اجرای متفاوتی دارد. او جوری با مهمانان گفتگو می‌کند که گویی دوست خانوادگی آنهاست یا نزدیکتر؛ مادر، دختر، خاله، خواهر و… . خانم امینیان در این باره می‌گوید: «در این برنامه، بنا را بر همدلی گذاشتم. خانواده‌های شهدا نه تنها عزیزانشان را از دست داده‌اند، بلکه در برخی از خانوادا‌ها خانه و زندگی‌شان نیز ویران شده است. وظیفه ما این است که با روایت‌هایشان، همدلی را به جامعه منتقل کنیم.» او همچنین درباره بغض کردن‌ها و حتی اشک ریختن‌هایش در برنامه می‌گوید: «معمولاً مجری نباید احساساتش را آشکارا نشان دهد، اما «لاله خیز» یک استثناست. اینجا گریه می‌کنم، می‌خندم و همراه سوژه‌ام پیش می‌روم. این بروز احساسات دو کارکرد دارد: همدردی با خانواده‌های شهدا و انتقال این حس به مخاطب.»
و رنگ و بوی آوینی…
نکته بسیار جالب دگیر در «لاله خیز» این است که به جز مجری، نام هیچ یک از عوامل برنامه در آغاز یا پایان دیده نمی‌شود. این رفتار که یادآور رفتار شهید آوینی در «روایت فتح» است تحسین برانگیز است. باشد که به لطف خدا نتیجه این تلاش خالصانه در بازخوردهای بینندگان بیش از پیش دیده شود!
دیدگاهتان را بنویسید