کریستوفر نولان رئیس انجمن کارگردانان آمریکا شد

کریستوفر نولان رئیس انجمن کارگردانان آمریکا شد

کریستوفر نولان، کارگردان مهم سینمای غرب که برای فیلم «اوپنهایمر» (Oppenheimer) جایزۀ اسکار را گرفته بود، به عنوان رئیس جدید انجمن کارگردانان آمریکا (Directors Guild of America – DGA) برگزیده شد. او در حالی این سمت را بر عهده می‌گیرد که این اتحادیه خود را برای دور بعدی مذاکرات قراردادهای فیلم و تلویزیون با استودیوهای بزرگ آماده می‌کند.

ماهیت و اهمیت انجمن کارگردانان آمریا DGA

انجمن کارگردانان آمریکا (Directors Guild of America – DGA) یک اتحادیۀ صنفی-هنری در صنعت سرگرمی آمریکاست که نمایندگی منافع کارگردانان و اعضای تیم کارگردانی مانند دستیاران کارگردان، مدیران تولید و مدیران صحنه در حوزه‌های فیلم، تلویزیون، مستند، اخبار، ورزش و رسانه‌های نوین را بر عهده دارد.

این سازمان در سال ۱۹۳۶ تأسیس شد و بیش از 19500 عضو در سراسر جهان دارد و نقشی مهم در تعیین استانداردهای حرفه‌ای و اقتصادی برای اعضای خود ایفا می‌کند.

کارکرد اصلی DGA مذاکره بر سر «توافق‌نامۀ پایۀ جمعی» (Collective Bargaining Agreement) با اتحادیۀ تهیه‌کنندگان فیلم و تلویزیون (AMPTP) است.

این قراردادهای چندساله، جزئیات دقیقی مانند حداقل دستمزدها، شرایط کاری، ساعات کار، ایمنی در محیط کار (set safety)، حقوق بازنشستگی و مزایای درمانی را برای تمام اعضای انجمن تضمین می‌کند.

اهمیت DGA فراتر از مسائل مالی آن است و این انجمن بر حفظ حقوق خلاقانۀ (creative rights) کارگردانان تأکید دارد. مفادی مانند حق «نسخۀ کارگردان» (Director’s Cut) که به فیلمساز اجازۀ ارائۀ نسخۀ اولیۀ فیلم بدون دخالت استودیو را می‌دهد، از امتیازات این اتحادیه است.

علاوه‌بر این، DGA اغلب به عنوان پیشرو در مذاکرات صنفی هالیوود شناخته می‌شود. توافقاتی که DGA به دست می‌آورد، معمولاً به عنوان الگویی برای مذاکرات اتحادیه‌های دیگر مانند انجمن نویسندگان (WGA) و انجمن بازیگران (SAG-AFTRA) عمل می‌کند و همچنین مسیر کلی روابط کاری در هالیوود را برای چند سال آینده مشخص می‌سازد.

از این رو، جایگاه ریاست DGA و سیاست‌های آن تأثیری مستقیم و گسترده بر کل اکوسیستم تولید فیلم و تلویزیون در آمریکا و جهان دارد.

این انتخاب در کنوانسیون ملی دوسالانۀ انجمن (biennial national convention) در روز شنبه صورت گرفت. در این روز ۱۶۷ نماینده به نمایندگی از جامعۀ بیش از ۱۹٬۵۰۰ نفری اعضای DGA حضور داشتند.

نولان که پیش از این نیز به عنوان عضو هیئت مدیرۀ ملی (national board of directors) در این انجمن فعالیت داشته، جانشین لزلی لینکا گلتر (Lesli Linka Glatter) می‌شود که پس از دو دوره ریاست از سال ۲۰۲۱، این سمت را ترک می‌کند.

نولان در بیانیه‌ای پس از انتخابش گفت: «انتخاب شدن به عنوان رئیس انجمن کارگردانان آمریکا یکی از بزرگترین افتخارات دوران حرفه‌ای من است»

او افزود: «صنعت ما در حال تجربۀ تغییرات عظیمی است و من از اعضای انجمن برای سپردن این مسئولیت به من سپاسگزارم. همچنین می‌خواهم از رئیس، خانم گلتر، برای رهبری‌اش در چهار سال گذشته تشکر کنم. مشتاقانه منتظر همکاری با او و هیئت مدیرۀ جدید برای دستیابی به حمایت‌های مهم خلاقانه و اقتصادی برای اعضایمان هستم»

انتخاب نولان از این جهت قابل توجه است که به ندرت یک فیلمساز طراز اول در اوج موفقیت حرفه‌ای خود، رهبری یک اتحادیۀ صنفی را بر عهده می‌گیرد.

کربستوفر نولان از مهم‌ترین کارگردانان غرب است که فیلم‌های اخیر او بیشتر ایدئولوژیک شده‌اند و می‌توان او را از مهم‌ترین افراد سفارش بگیر جریان رسانه‌ای دشمن به حساب آورد. او سابقه‌ای از ساخت آثار متنوعی چون سه‌گانۀ «شوالیه تاریکی» (The Dark Knight) فیلم‌های پیچیده‌ای مانند «تلقین» (Inception) و «یادگاری» (Memento) را در کارنامۀ خود دارد. فیلم درام‌ تاریخی «دانکرک» (Dunkirk) در راستای نمایش حماسه‌ای از انگلیس‌ها در جنگ جهانی و فیلم «اوپنهایمر» او، در مسیر سفیدشویی از یک دانشمند جنایتکار یهودی سازندۀ بمب اتم ساخته شده‌اند.

انجمن کارگردانان در چهار سال گذشته، فعالیت‌های لابی‌گری خود را در سطح ایالتی بر افزایش ایمنی در صحنه‌های فیلمبرداری متمرکز کرده بود.

یکی از کارهای این انجمن تصویب یک برنامۀ آزمایشی بود که حضور یک ناظر ایمنی را در پروژه‌هایی که از مشوق‌های مالیاتی فیلم و تلویزیون کالیفرنیا استفاده می‌کنند، الزامی می‌کند. اتحادیه همچنین نقش مهمی در لابی‌گری برای گسترش این اعتبارات مالیاتی و شامل شدن طیف وسیع‌تری از تولیدات ایفا کرده است.

در زمینۀ مذاکرات، تمرکز اصلی اتحادیه بر افزایش درآمد حاصل از حق پخش آثار در پلتفرم‌های استریمینگ بین‌المللی بوده است.

قرارداد فعلی DGA تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۶ معتبر است و طبق روال، انتظار می‌رود گفتگوهای اولیه با اتحادیۀ تهیه‌کنندگان فیلم و تلویزیون  در اوایل سال آیندۀ میلادی آغاز شود. شایان ذکر است که در دور قبلی مذاکرات در سال ۲۰۲۳، DGA تنها اتحادیه از میان سه اتحادیۀ بزرگ هالیوود بود که بدون توقف کار به توافق دست یافت.

دور آتی مذاکرات در سال ۲۰۲۶ اولین باری در بیش از ۱۵ سال گذشته خواهد بود که اتحادیه تهیه‌کنندگان(AMPTP) با رهبری جدید وارد گفتگو می‌شود.

گرگ هسینگر (Greg Hessinger)، از مدیران سابق انجمن بازیگران در ماه مارس به عنوان رئیس جدید این اتحادیه جانشین کارول لومباردینی (Carol Lombardini) شد.

اتحادیه تهیه‌کنندگان در بیانیه‌ای انتخاب نولان را تبریک گفت و اعلام کرد: «ما مشتاقانه منتظر همکاری با رئیس، نولان برای رسیدگی به مهم‌ترین مسائل اعضای DGA و در عین حال تضمین رقابتی ماندن شرکت‌های عضو در یک صنعت به سرعت در حال تغییر هستیم».

در سایر نتایج انتخابات انجمن کارگردانان آمریکا، لورا بلسی (Laura Belsey) به عنوان معاون ملی (National Vice President) و پاریس بارکلی (Paris Barclay) به عنوان خزانه‌دار (Secretary-Treasurer) مجدداً انتخاب شدند.

همچنین، تاد هالند (Todd Holland) به عنوان معاون اول (First Vice-President)، ران هاوارد (Ron Howard) به عنوان معاون دوم (Second Vice-President)، جینا پرینس-بایدوود (Gina Prince-Bythewood) به عنوان معاون سوم (Third Vice-President)، سیت من (Seith Mann) به عنوان معاون چهارم (Fourth Vice-President)، میلیسنت شلتون (Millicent Shelton) به عنوان معاون پنجم (Fifth Vice-President)، لیلی اولشفسکی (Lily Olszewski) به عنوان معاون ششم (Sixth Vice-President) و جویس توماس (Joyce Thomas) به عنوان دستیار خزانه‌دار (Assistant Secretary-Treasurer) انتخاب شدند.

خزانه‌دار در انجمن کارگردانان کیست؟

در ساختار انجمن کارگردانان آمریکا (DGA)، خزانه‌دار (Secretary-Treasurer) و دستیار خزانه‌دار (Assistant Secretary-Treasurer) مسئولیت نظارت بر سلامت مالی و شفافیت این اتحادیۀ را بر عهده دارند.

خزانه‌دار به طور مستقیم بر تمامی جنبه‌های مالی، از جمله مدیریت بودجه، نظارت بر درآمدها (مانند حق عضویت اعضا) و هزینه‌ها، سرمایه‌گذاری دارایی‌های انجمن و ارائۀ گزارش‌های مالی دقیق به هیئت‌مدیره و اعضا نظارت می‌کند.

این مقام تضمین می‌کند که منابع مالی انجمن به طور مؤثر و در راستای اهداف استراتژیک آن، مانند تأمین بودجۀ مذاکرات صنفی یا برنامه‌های حمایتی، به کار گرفته شود. دستیار خزانه‌دار نیز در انجام این وظایف پیچیده به خزانه‌دار یاری می‌رساند و در غیاب او، مسئولیت‌هایش را بر عهده می‌گیرد تا تداوم و دقت در مدیریت مالی انجمن حفظ گردد.

در ادامه مطلبی از سایت تایمز اسرائیل دربارۀ فیلم آخر نولان تقدیمتان می‌شود تا جایگاه نولان به‌عنوان مهرۀ یهودیان هالیوود به‌خصوص با ساخت فیلم اوپنهایمر در راستای سفیدشویی از یک دانشمند جنایتکار یهودی مشخص شود. در این متن شخصیت‌های یهودی حاضر در داستان نولان بررسی می‌شوند از جمله خودِ شخصیت اوپنهایمر که انگیزۀ ساختش از بمب اتم یک انگیزۀ یهودی دانسته می‌شود.

با تماشای این اثر ردپای حمایت از یهودیان و داد زدن موضوع تکراری یهودستیزی و مظلوم‌نمایی یهودیان را متوجه خواهیم شد. در جایی از فیلم اوپنهایمر گفته می‌شود برگ برندۀ ما با علیه هیتلر و آلمانی‌ها در زودتر ساختن بمب اتم این است که آلمانی‌های یهودستیز و ضدیهودی هستند و برای همین از دانشمندان یهودی استفاده نمی‌کنند.

در جایی از این متن گفته می‌شود که اصلا علت تمایل اوپنهایمر برای شرکت در پروژۀ منهتن(ساخت بمب اتم) این بوده که با انگیزه‌های یهودی نبرد علیه آلمان نازی و نجات دانشمندان یهودی از آلمان‌ها بوده است.

داستان یهودی پشت «اوپنهایمر» کریستوفر نولان: تشریح یک هویت پیچیده

فیلم زندگینامه‌ای پرفروش کریستوفر نولان، به ذهن «پدر بمب اتم» جی. رابرت اوپنهایمر، کاوشی عمیق می‌کند؛ مردی تنها که در عذاب دستاوردهای خود بود و همزمان، در میان جامعۀ خود محصور و از آن جدا افتاده بود.

این اثر تلاش دارد به پرسشی پاسخ دهد که مدت‌هاست آمریکاییان و درک آن‌ها از تاریخشان را دچار دودستگی کرده است: اوپنهایمر واقعاً که بود؟

نام او، به تعبیر کای برد و مارتین جی. شروین، نویسندگان کتاب «پرومته آمریکایی» که فیلم نولان از آن اقتباس شده، به «استعاره‌ای برای مرگ جمعی در زیر ابری قارچ‌شکل» تبدیل شده است.

با این حال، زندگی‌نامه‌نویسان برای درک کامل این فیزیکدان، سرنخ‌ها را در نظام اعتقادی او جستجو کرده‌اند: کدی اخلاقی که بر پایۀ علم و عقلانیت بنا شده بود، حسی آتشین از عدالت و دوگانگی مادام‌العمر نسبت به میراث یهودی‌اش.

یهودی آلمانی که «نه آلمانی بود و نه یهودی»

اوپنهایمر در سال ۱۹۰۴ از والدینی یهودی-آلمانی متولد شد که به سرعت در حال صعود به طبقات بالای اجتماعی منهتن بودند. پدرش، یولیوس اوپنهایمر، از شهر هاناو آلمان آمده بود و در نوجوانی بدون پول یا دانستن کلمه‌ای انگلیسی به نیویورک رسید تا به بستگانش در ادارۀ یک کسب‌وکار کوچک واردات پارچه کمک کند.

او با تلاش خود به جایگاه شریک کامل رسید، شهرتی به عنوان یک تاجر فرهنگی به دست آورد و دلباختۀ الا فریدمن شد؛ نقاشی که خانوادۀ یهودی-آلمانی‌اش در دهۀ ۱۸۴۰ در بالتیمور ساکن شده بودند.

خانوادۀ سکولار آن‌ها جامعۀ آمریکایی را با آغوش باز پذیرفتند. آن‌ها هرگز به کنیسه نرفتند و برای پسرشان مراسم «بر میتصوا» برگزار نکردند؛ در عوض، خود را با «انجمن فرهنگ اخلاقی» (Ethical Culture Society) همسو کردند؛ شاخه‌ای از یهودیت اصلاح‌گرا که هرگونه عقیدۀ مذهبی را به نفع اومانیسم سکولار و عقل‌گرایی رد می‌کرد.

اوپنهایمر به مدرسۀ همین انجمن فرستاده شد، جایی که علاقه‌اش به اصول اخلاقی جهانی و فاصله‌گیری قاطع از سنت‌های یهودی شکل گرفت.

به گفتۀ ری مانک، نویسندۀ کتاب «رابرت اوپنهایمر: زندگی در کانون» او همیشه اصرار داشت که آلمانی صحبت نمی‌کند، گرچه والدینش مهاجران نسل اول و دوم آلمانی بودند.

او همچنین ادعا می‌کرد که حرف «J» در ابتدای نامش مخفف هیچ‌چیز نیست، در حالی که شناسنامه‌اش نام او را «یولیوس رابرت اوپنهایمر» ثبت کرده بود و نشان می‌داد پدرش نام یهودی خود را به او منتقل کرده است.

مانک می‌گوید: «برای دنیای بیرون، او همیشه به عنوان یک یهودی آلمانی شناخته می‌شد و خودش همیشه اصرار داشت که نه آلمانی است و نه یهودی. اما این موضوع که دیگران او را این‌گونه می‌دیدند، بر رابطه‌اش با جهان تأثیر گذاشت».

یهودی‌ستیزی در محافل آکادمیک

نبوغ آکادمیک اوپنهایمر سپری شکننده در برابر یهودی‌ستیزی بود که زندگی‌اش را احاطه کرده بود. او زمانی وارد هاروارد شد که دانشگاه به دلیل نگرانی از تعداد دانشجویان یهودی در حال پذیرش به سمت سیستم سهمیه‌بندی حرکت می‌کرد.

با این وجود، او به تحصیلاتش پایبند ماند و از جنجال‌های دانشگاه دوری گزید. حتی تلاش کرد با دانشجویان غیریهودی دوست شود، اما یهودی‌ستیزی حاکم، این تلاش‌ها را ناکام گذاشت و او را با گروهی از دوستان عمدتاً یهودی تنها گذاشت.

نامه‌ای توصیه‌ای از یک استاد هاروارد برای او، گویای تعصب نهادینه در دانشگاه بود: «اوپنهایمر یک یهودی است، اما کاملاً فاقد ویژگی‌های معمول آن‌هاست».

پس از بازگشت از اروپا، او در دانشگاه برکلی تلاش کرد موقعیتی برای همکارش رابرت سربر فراهم کند، اما با پاسخ منفی رئیس دپارتمان مواجه شد که گفت: «یک یهودی در دپارتمان کافی است». اوپنهایمر در برابر این تصمیم مقاومتی نکرد، اما بعداً سربر را برای کار در «پروژۀ منهتن» استخدام کرد.

تأثیر نازیسم و نقطۀ عطف سیاسی

تا دهۀ ۱۹۳۰، اوپنهایمر قاطعانه نسبت به سیاست بی‌تفاوت بود. او در جلسۀ استماع بدنام خود در سال ۱۹۵۴ در برابر «کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده» گفت: «من تقریباً به طور کامل از صحنۀ معاصر این کشور جدا بودم. هرگز روزنامه یا مجلۀ روز نمی‌خواندم؛ رادیو و تلفن نداشتم؛ از سقوط بازار سهام در پاییز ۱۹۲۹ مدت‌ها پس از وقوع آن مطلع شدم»

اما با مشاهدۀ فروپاشی خانواده، دوستان و دانشمندان بزرگ زیر یوغ نازیسم در آلمان و بحران اقتصادی در آمریکا، تحولی عمیق در او رخ داد. او شهادت داد: «خشمی مداوم و سوزان از رفتار با یهودیان در آلمان داشتم. بستگانی در آنجا داشتم و بعداً در خارج کردن و آوردنشان به این کشور کمک کردم»

او ۳ درصد از حقوق خود در برکلی را برای کمک به فرار دانشمندان یهودی از آلمان نازی اختصاص داد و همین انگیزۀ شکست آلمان، او را به سمت مدیریت «پروژۀ منهتن» سوق داد.

جدال با استراوس و شخصیت‌های یهودی دیگر

پس از جنگ، اوپنهایمر به قهرمان ملی بدل شد، اما تنها نُه سال بعد، در جلسۀ استماع کمیسیون انرژی اتمی تحقیر و خلع صلاحیت امنیتی شد. لوئیس استراوس (Lewis Strauss)، رئیس کمیسیون به دلیل مخالفت اوپنهایمر با ساخت بمب هیدروژنی، به او مشکوک شد.

استراوس، یک یهودی اصلاح‌گرای متعهد، کینۀ شخصی عمیقی نیز از اوپنهایمر داشت که می‌توانست متکبر باشد. او که پیشینه‌ای متواضع داشت به جای رفتن به دانشگاه به عنوان فروشندۀ دوره‌گرد کفش کار کرده بود و هویت یهودی‌اش را با افتخار پذیرفته بود. فیلم نولان، استراوس (با بازی رابرت داونی جونیور) را به عنوان مغز متفکر پنهان سقوط اوپنهایمر به تصویر می‌کشد.

شخصیت‌های یهودی مهم دیگری نیز در داستان حضور دارند. آلبرت انیشتین (با بازی تام کونتی) که خود از آلمان نازی گریخته بود، به اوپنهایمر توصیه کرد در جلسۀ استماع شرکت نکند و او را به زبان ییدیش «نادان» (narr) خواند.

ایزیدور رابی (Isidor Rabi) فیزیکدان یهودی دیگر (با بازی دیوید کرامهولتز)، تنهایی و افسردگی اوپنهایمر را به فاصله‌اش از جامعۀ یهودی نسبت می‌داد؛ جامعه‌ای که می‌توانست در برابر طرد شدن از سوی دولتش به او آرامش دهد.

رابی می‌گفت مشکل اوپنهایمر این بود که نمی‌توانست کاملاً خود را یهودی بداند. فیلم نولان این تعاملات را به تصویر می‌کشد؛ هرچند نسخۀ سینمایی اوپنهایمر (با بازی کیلین مورفی) کمتر از هویت یهودی خود در عذاب به نظر می‌رسد و حتی در چند نقطه بر سر این هویت مشترک با دیگران پیوند برقرار می‌کند و خشم خود را از رفتار هیتلر با یهودیان آلمان ابراز می‌دارد.

این فیلم نشان می‌دهد که اوپنهایمر در پروژۀ منهتن پذیرای چندین فیزیکدان پناهندۀ یهودی، از جمله ادوارد تلر (Edward Teller)، بود که بعدها به یکی از مخالفان اصلی او تبدیل شد.

https://www.timesofisrael.com/the-jewish-story-behind-christopher-nolans-oppenheimer-explained/